BUNKRY NAD ODRĄ — Strategiczne podejście do historii

To była ostatnia niedziela stycznia. Temperatura na plusie, słonecznie i radośnie zrobiło się na świecie. Pomyślałam, że warto wykorzystać taki piękny dzień i wybrać się nad Odrę. Nie było wiatru, nie straszyło mrozem. To najlepszy czas na to, żeby powłóczyć się nad brzegiem rzeki i poszukać sobie jakiejś ciekawej historii do opowiedzenia. Naszym celem stały się bunkry nad Odrą. Posłuchajcie…

Na celownik wzięte zostały cztery schrony bojowe na odcinku Rogów Legnicki — Kwiatkowice

Te bunkry nad Odrą leżą, podobnie jak te miejscowości, po tej samej stronie rzeki, więc tak należy je lokalizować. Ale najbliżej od nich jednak jest do Lubiąża. Opactwo cystersów leży niemal naprzeciwko tych schronów bojowych, po drugiej stronie Odry. Wyobraźcie sobie więc tamtą drogę. Zaczęliśmy od dawnej przeprawy promowej Kwiatkowice — Lubiąż.

Cudny las w bieli, śnieg czysty, biały, skrzypiący pod butami. Cisza pełna ptasich radosnych treli. Ślady bytności dzików, i to nie jednego i nie dwóch.

I oczywiście Odra. Na drugim jej brzegu Klasztor cystersów. Zabytek światowej klasy. Na rzece widoczne małe kry. Słońce rozbijało wilgoć w powietrzu. Pies radośnie pędził przed siebie. Wzrokiem szukałam pierwszego ze schronów bojowych na tym odcinku. Nie wiedziałam, gdzie się znajduje i czy nadal trwa na swoim miejscu. Wyprawa była całkiem w „ciemno”. Nie było pewności, czy cokolwiek znajdziemy w tym lesie…

Bunkry nad Odrą — Nr 129

Sławek rozróżnia je. Potrafi je zlokalizować i zna ich numery, a dla mnie wszystkie one są takie same. Niewidoczne latem, wśród gęstej roślinności zamaskowane są skurczybyki, że za Boga sama nigdy bym ich tam nie odnalazła. Zimą jest trochę łatwiej, ale i tak z daleka taki wysadzony bunkier wygląda jak niewielkie, naturalne wzniesienie. Latem zielono tam, a zimą biało.

Pierwszy z nich na tym odcinku to bunkier 129. Ucieszyłam się ze znaleziska, bo długo maszerowaliśmy i długo nie mogliśmy go namierzyć.

Pan Frutkowski bardzo był zainteresowany przygodą. Minęło już trochę czasu od jego choroby i zdążył wydobrzeć na tyle, aby powrócić na swoje stanowisko psa tropiącego Nieustannego Wędrowania. Bardzo ochoczo brał udział w poszukiwaniach.

Bunkry nad Odrą — Nr 128

Ten był następny w kolejności. Miedzy 129, a 128 był dosyć długi odcinek marszu. Zrobiłam wówczas kilka fotografii drugiemu brzegowi rzeki.  Piękny widok na kościół św. Walentego w Lubiążu. Świątynia na wysokim wzgórzu w lekkiej mgle.

I Opactwo cystersów w całej okazałości… 

Bunkier 128 z oddali był prawie niewidoczny. Wysadzony wprawdzie, ale było jeszcze co fotografować.

Światło sprzyjało tamtej sesji. Brak liści pozwalał na dobre ujęcia pozostałości po dawnych bunkrach. Zostaliśmy tam kilka chwil i ruszyliśmy dalej wzdłuż rzeki. 

W planie mieliśmy jeszcze dwa schrony bojowe do namierzenia w tej dziczy.

Bunkry nad Odrą — Nr 127 

Im dalej w las, tym więcej śladów bytności dzików. Rozryte runo działało mi na wyobraźnię. Pies co chwilę przystawał i czujnie spoglądał w dal. I ja obserwowałam teren.

Jakoś tak niezręcznie byłoby w tej głuszy spotkać stado dzików. Sławek tylko się uśmiechał, widząc moje przerażone oczy. Czasami w oddali słychać było wystrzały. Pewnie na dziki polowano.

Bunkier 127 pozwolił nam się odnaleźć. Zastanawialiśmy się, czy gdzieś go po drodze nie przeoczyliśmy, kiedy nagle dostrzegliśmy niewielki wzgórek.

Oto kolejny schron bojowy osobiście odnaleziony przez naszą ekipę.

Ostatni bunkier z tej wyprawy — Nr 126

Tuż przy nim znajdowała się porządna ubita droga. Zapewne służyła kiedyś jako dojazdowa do schronu. Przecież ktoś musiał dostarczać tutaj wojsku prowiant. Służby były tu wielogodzinne. 

Wyobraźcie to sobie. Młodzi żołnierze zimą grzali się w tych betonowych norach przy małych piecykach, które pozwalały im przetrwać niejeden mroźny dzień. Latem w tym gąszczu nad rzeką do żywej kości żarły ich komary. Zabunkrowani leśni ludzie wśród dzikiej przyrody na służbie…

Zaczęliśmy wracać do przeprawy. Droga, którą przebyliśmy w poszukiwaniu schronów, nie była długa, ale kiedy idzie się po nierównościach i w głębokim śniegu to dwa, czy trzy kilometry trasy wydają się być dziesięć razy dłuższe. Powrotna droga była wygodniejsza. Szliśmy przepięknym lasem, wśród bieli pomiędzy Odrą a Cichą Wodą. Planowaliśmy wówczas, gdzie rozbić się obozem na smażenie kiełbasek. Sławek miał dobry pomysł na biwak…

Na Lisiej Górze

Tak to miejsce nazywano przed wojną. Na starej niemieckiej mapie stała tu leśniczówka, a wokół niej budynki gospodarcze.

Do tego miejsca, które kiedyś zwano Lisią Górą, prowadziła brukowana droga z Rogowa Legnickiego. Dziś niewiele zostało tutaj z tamtych czasów.

Nieduży wzgórek pokryty jest resztami dawnych budynków. Cegły i kawałki belek, studnia, dawna wędzarnia.

Bruku na drodze dziś nie widać, ale jest tam nadal. Wokół rosną stare kasztanowce, kilka owocowych krzewów i drzew.

Rozłożyliśmy się obozem przed wejściem do dawnej leśniczówki. Zaczęłam znosić chrust na ognisko. Kręciłam się przy dawnym domu i miałam wrażenie, że wszyscy jego nieżyjący od lat mieszkańcy przyglądają się mi. Cóż to takiego? Zjawiłam się i łamię suche gałęzie na ich posesji. Panoszę się jak u siebie, zaglądam do dawnego sadu, a przecież nikt mnie tam nie zapraszał…

Leśniczówkę na Lisiej Górze szerzej opisałam w tym wpisie — Tajemnica zasypanej studni — gdzie głównym wątkiem jest zbrodnia na młodej dziewczynie, którą po zamordowaniu wrzucono do tamtejszej studni. Zainteresowanych odsyłam do podlinkowanego w tym zdaniu wpisu.

Dziwne to było uczucie. Wzrok nieżyjących ludzi potrafi być bardzo ciężki. Nawet pies niechętnie węszył po terenie. Wolał siedzieć na kanapie w samochodzie, a my piekliśmy kiełbaski i piwkowaliśmy (bezalkoholowo) do samego zmierzchu. Aż słońce zaszło za horyzont…

Więcej opowieści Nieustannego Wędrowania znajdziecie w naszych papierowych publikacjach (spójrzcie poniżej). W polecanych książkach czekają na Was przygody z Dolnym Śląskiem, jakiego nie znacie! Koniecznie zerknijcie, aby dowiedzieć się, czy warto! Zapraszamy do naszego sklepu :)

Artykuł zawiera autoreklamę