MIRSK. „Posłaniec z Doliny Kwisy”

Mirsk prawdziwie mnie w sobie rozkochał, ale nie tak szaleńczo, chorobliwie i obsesyjnie, tylko całkiem na spokojnie. W miasteczku tym czułam się nad wyraz pozytywnie, a nigdy wcześniej ani o nim nie słyszałam, ani nie zakotwiczyłam urlopowo. Było mi tam dobrze. Lepiej niż w mojej Środzie Śląskiej…

Każdy kto mnie przynajmniej trochę zna, wie, że choć cenię bardzo walory powiatu średzkiego, to naprawdę nie lubię klimatu mojego miasta. To dlatego tak rzadko o nim wspominam na blogu i tak często z niego uciekam w jego okolice. Pomimo, że wniosłam ogromny wkład w promocję miejsca, w którym mieszkam, miasto Środa Śląska nigdy nie doceniło mojej pracy. O powiecie średzkim na moim blogu dowiecie się więcej niż z każdego innego źródła, ponieważ wszystko co napisałam o tej ziemi, przeżyłam osobiście. Byłam na każdej drodze, którą opisałam i dotykałam się wszystkich miejsc, jakie tu przedstawiłam w tym temacie, a jednak o miejscowej blogerce w mieście jest cisza. Nieustanne Wędrowanie zaprezentowało wielkiemu światu powiat średzki w sposób naprawdę wyjątkowy, niemniej tego w Środzie Śląskiej czuję się obca. Jezus z Nazaretu tak opisał to zjawisko – „Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony„- Ew. Marka 6.4

Ja nie jestem prorokiem, ale zaprawdę powiadam Wam, że kiedyś się stąd wyprowadzę, i może nawet do Mirska…

Mirsk. Kwatera, jedzenie i Kwisa

Dlaczego zakwaterowałam się w Mirsku, który wcale nie był mi znany? Ponieważ szukałam czegoś na swoją kieszeń, a to w tamtym terenie nie jest proste. Świeradów i Gryfów dokazują na tej scenie turystycznej jak „gwiazdy”, a ja mam bardzo mały, prawie niewidoczny portfelik. Taki portfeliczek tyci, saszetkę niemal…

Mirsk zaoferował naszej czwórce (ja, Ines, Daniel i Frutkowski) kwaterę na fajnym poziomie i za dobre pieniądze. Początkowo potraktowaliśmy to miasteczko jako bazę wypadową. Plan był taki, że tak naprawdę mieliśmy tam tylko spać. Jednak nie do końca tak było. Posłuchajcie…

Nasze mieszkanko

Bardzo zgrabne i wygodne. W bloku, ale blisko Kwisy. Cóż to za piękna rzeka! Uwielbiam ją. Zwłaszcza, że górska jest i wartko płynie.

Na miejscu było czysto i przytulnie. Ja dostałam pokój z telewizorem, Ines i Daniel zajęli pomieszczenie obok.

Kuchnia i łazienka była wspólna. Frutkowski spał gdzie chciał, robił co chciał, spacerował wszędzie. Innymi słowy czuł się jak w domu…

Mieliśmy tam kuchnię i ona rzeczywiście bardzo nam się przydała, jednak oprócz porannej kawy i śniadania, niewiele się tam działo. Już pierwszego dnia zaczęliśmy ogarniać, do jakiej by tu stołówki się przytulić. Wakacje nie są po to przecież, aby spędzać je przy garach. Wszyscy jesteśmy z tych skupionych na jedzeniu, ale nie na gotowaniu.

Bardzo ważna sprawa – gorący posiłek

W Mirsku była taka jadłodajnia, zwą ją „Pauza”. To naprawdę było dobre miejsce, żeby zjeść smacznie, dużo i niedrogo.

Jednak byliśmy tam tylko dwa razy. Pierwszego dnia udało nam się tak wycyrklować, że dla każdego z nas znalazło się w tamtejszej kuchni coś na ząb, jednak za drugim razem to już nie przeszło, ponieważ przybyliśmy za późno, żeby wykombinować w menu coś bezglutenowego dla Ines. Tamta chwila zadecydowała o tym, że całkowicie i na cały czas trwania naszego urlopu przenieśliśmy się do „Paprotki” na rynku, i tam zostaliśmy do samego końca. Nie szukaliśmy potem innych restauracji ani w Mirsku ani w okolicy. Tam było wszystko, czego potrzebowaliśmy. Dobre jedzenie, doskonała obsługa, fantastyczny klimat.

W „Pauzie” można zjeść tak, jakby człowiek cofnął się w czasie i nie było na świecie ogromnego problemu nietolerancji laktozy i glutenu, jednak pomijając ten fakt, polecam to miejsce jako warte zauważenia. W „Paprotce” jednak czas nieco przyspieszył i można było w barze zwrócić się z prośbą o dopieszczenie. Ines nie miała problemu z dopasowaniem menu do swojej nietolerancji pokarmowej. Daniel również nie narzekał na nic, a ja? Kurczę, pizzę „Cztery sery” zamawiałam dwa razy. To prawdziwe niebo w gębie. Prosiłam jedynie o dodanie pieczarek do składu. Nie było problemu.

I piłam piwo z sokiem malinowym. Każdego dnia wieczorem! Pomimo tego, że mówili mi Nieustanni, że jestem dinozaurem, a na naszej stronie pod fotkami co niektórzy Fani bardzo byli zdziwieni, że ktoś jeszcze tak lubi. Żeby dinozaurowania było zadość, jako jedyna w grupie płaciłam gotówką. Nie ma to jak smrodek prawdziwych pieniędzy! Te elektroniczne nie mają zapachu. Papierkowe banknoty pasują do Mirska.

Mirsk zaskakujący

Do tego miejsca powrócę jeszcze, kiedy wrócimy z miasta, ponieważ teraz chcę zabrać Was na krótki spacer po Mirsku, a potem zapraszam pod klimatyczne, paprotkowe parasole…

Kiedy pierwszy raz maszerowałam po tych ulicach, byłam w drodze do „Biedronki”. Potem zdarzyło się ze dwa razy, że Daniel z Ines rozdzielili się ze mną i z Frutkiem. Wtedy poszłam w miasto z aparatem i wypasałam tam swojego historycznego ducha. Było tak, przyznaję się bez bicia, że zostawiłam pieska gdzieś na rozjeździe przywiązanego…

… a sama wlazłam na pasy, żeby focić ratusz. I tam klękałam, i siadałam i kładłam się na asfalcie i cudowałam, żeby złapać budowlę w obiektywie. A potem spotkałam resztę ekipy i oni mówili, że ludzie w mieście gadają, że ktoś stoi na środku drogi na rynku i zdjęcia robi między przejeżdżającymi autami, tak że klaksony słychać aż w Świeradowie. A oni wiedzieli, zanim mnie tam zobaczyli, że to o mnie chodzi na pewno. No i o co tyle szumu? Skąd te pretensje? No przecież pracowałam…

Już od drugiego samotnego wyjścia do miasta chodziłam po chodnikach jakbym była u siebie. Te wąskie uliczki…

…cudowne, leciwe kamieniczki.

Ponieważ fotografowałam Mirsk bardziej spacerowo aniżeli blogowo, nie wszystko zostało zarchiwizowane. Na przykład nie dotarłam do kościoła Zwiastowania NMP, chociaż naprawdę próbowałam, jednak jakoś mi nie było po drodze. Zapewne mam czego żałować, ale tym razem trudno się m mówi.

Portale przy wejściach, małe okienka, a w nich psy…

Natomiast kapicę cmentarną Barbary dość dobrze sobie obejrzałam, choć na ziemi umarłych nie byłam.

Szlachetny z urodzenia Mirsk

Ratusz jest renesansowy z drugiej połowy XVI stulecia, ale ja tego stylu tam nie widzę. Wieża jego zwieńczona barokowym herbem, bardzo stara się wymazać ten etap z narodzin ratusza. Tutaj nie ma co medytować, tylko wiedzieć należy, że Mirsk płonął w dziejach swoich kilkadziesiąt razy. 31 powodzi w historii jego rujnowało to miasto, a siedem epidemii zmiotło za wcześnie z powierzchni tej ziemi niezliczoną ilość dusz.

Mirsk się zmieniał, ponieważ pastwiły się nad nim żywioły przez wieki całe, i wojny i czasy go przeinaczały.

Żeby napisać o tym mieście, potrzebuję osobnej przestrzeni blogowej. Początkowo sądziłam, że pospacerujemy sobie po nim, a ja Wam coś nie coś opowiem. Ale tak nie może być, bo to zbyt szlachetna historia. Wątków jej porywających tam mnóstwo.

To prawdziwa bomba dziejowa, taka, że jak wybuchnie na blogu to klękajcie narody. Mirsk jest nieduży, nigdy wcześniej o nim nie słyszałam, długo nie mogłam zapamiętać jego nazwy, jednak niech to nikogo nie zmyli.

To temat z typu – niekończąca się opowieść, a więc mam tam jeszcze sporo pracy. Ale o tym nie teraz i nie w tym wpisie…

Czytałam o takiej historii, że kiedy miasto to w pierwszej połowie XV zostało najechane przez husytów, zostało ocalone, pomimo, że nigdy nie posiadało murów obronnych. Na pomoc jego mieszkańcom przybyły załogi zamków Czocha, Gryf i Świecie. No nie wiem jak Wy, ale jak dla mnie to bomba. Mirsk jest szlachetnie urodzony. Niezwykły. Od samego początku do dziś. Nawet bez fortyfikacji…

Sen o „Paprotce”

Kiedy wróciliśmy do Środy Śląskiej po urlopie, nie mogliśmy sobie miejsca obiadowego znaleźć na mieście, bo nigdzie nie było tak, jak w „Paprotce”. I to nas irytowało. No rzeczywiście nie było, choć ostatecznie udało nam się gdzieś zakotwiczyć.

Przychodziliśmy tam co wieczór na obiadokolację i desery.

Byliśmy głodni jak wilcy. Też bylibyście, gdybyście przedtem maszerowali 20 km po górach. W jadłospisie nie było zbyt wiele pozycji, ale tak w sam raz i bardzo konkretnie. Dyskutowaliśmy o tym, że to jest dobrze. Podobało nam się.

Kiedy było pogodnie, siedzieliśmy pod parasolkami na zewnątrz, a kiedy straszyło deszczem, wchodziliśmy do środka. W restauracji tej zawsze mówiono nam po zamówieniu, że będziemy czekać na posiłek od 40 min do godziny, a podawano nam go znacznie wcześniej.

Zanim poznaliśmy się osobiście z właścicielką restauracji i jej mężem, spędziliśmy kilka długich wieczorów przy posiłkach i browarach. Próbowaliśmy wielu rzeczy z karty dań. Dopiero ostatniego dnia postanowiliśmy poznać bardziej naszych dobrodziei, którzy z takim zaangażowaniem dbali o nasze podniebienia…

Jedzenie jest ważne

W „Paprotce” powstało sporo pomysłów dotyczycących naszej Nieustannej przyszłości, które tam obgadaliśmy. Dobre jedzenie sprzyja planowaniu. Widzieliśmy też jak restauracja obsługuje innych klientów. Chwilami byliśmy zdziwieni tym, jak fantastycznie wszystko tam działa. Któregoś dnia ktoś zbił kufel przy stoliku na zewnątrz, a w trzy sekundy potem była interwencja w tej spawie. Trzy sekundy! Nie dłużej. I wszystko zostało posprzątane…

Naprawdę chętnie przypieprzyłabym się do „Paprotki” w Mirsku, bo ja czasem tak lubię, ale nie ma do czego. Później poznałam ludzi, którzy tym wszystkim kierują. Słuchałam jak z pasją opowiadają o swojej pracy. Poświecili nam sporo czasu, biesiadując z nami przy stoliku. Tematy były pełne smaków. Jedzenie jest ważne. Pomidory, ziemniaki, ogórki, ogólnie warzywa. Owoce. Również leśne. Grzyby… Boże! Ile trzeba o tym wiedzieć, żeby dobrze zjeść. Żeby wszystko było wyjątkowe, smaczne, i żeby klient chciał tam wrócić po więcej.

My wracaliśmy. Co wieczór. Tylko do „Paprotki”, nigdzie indziej. Pod parasolki, gdzie wieczór otulał nas przyjemnym chłodem, a jedzenie przynoszono nam przepyszne. Mirsk jest niewielki. Mało tam ludzi. To mi się podoba, ja nie lubię tłumów. Miasto jak najbardziej mi leży… również na sercu. Mogłabym tam zamieszkać, stołować się w „Paprotce” i prowadzić lokalną gazetę. Nazwałabym ją „Posłaniec z Doliny Kwisy” – po niemiecku – „Der Bote aus dem Queisthale”, która w życie weszła tam w drugiej połowie XIX stulecia, ale teraz już od bardzo dawna nie istnieje. Byłaby by więc prasą z przeszłości. Przecież to robota w sam raz dla mnie….

A potem i umierać w Mirsku byłoby pięknie, tak tam zachęcają. (Taki żarcik)

Szkoda tylko, że jedna z ciekawszych atrakcji Mirska nie była dostępna do zwiedzania, kiedy tam przybyliśmy. Ale nic to, może następnym razem się uda…