SPLĄDROWANY GROBOWIEC OSKARA. Wilczków na Dolnym Śląsku

Wilczków to wioska na Dolnym Śląsku. Położona w gminie Malczyce i w powiecie średzkim. To miejscowość pełna tajemniczej historii, po której niestety nie wiele zostało. Najpiękniejszy jej zabytek nie istnieje. Cudny pałac zrównano z ziemią. Udałyśmy się do Wilczkowa ze Środy Śląskiej na pieszo, aby przyjrzeć się dokładniej tej historii.

Na miejscu odnalazłyśmy splądrowany grobowiec Oskara. Von Wenzel był ostatnim właścicielem nieistniejącej rezydencji w Wilczkowie. Ale zacznijmy od początku…

Wilczków na Dolnym Śląsku

Idąc pieszo ze Środy Śląskiej do Wilczkowa, zafundowałyśmy sobie naprawdę długi spacer. Droga prowadzi starym, przedwojennym, częściowo obsadzonym klonami gościńcem, a potem biegnie przez las, w którym nierzadko spotkać można dzikie zwierzęta. To kilkanaście kilometrów prawdziwej przygody z przyrodą…

Wilczków jako miejscowość wzmiankowana jest na piśmie już od roku 1251. Od tamtej pory przechodziła z rąk do rąk kolejno zmieniających się tam właścicieli wioski. W piętnastym wieku rządziła tu rodzina von Zedlitz. Wioska była atrakcyjnym miejscem do życia. Jej właściciele inwestowali w nią od czasów najdawniejszych. Już na początku XIV wieku Wilczków posiadał swoją świątynię ufundowaną przez kolatorów.

Kościółek Matki Bożej Różańcowej jest pełen zabytków, które znajdują się w jego wnętrzu. To ołtarz z siedemnastego wieku, o sto lat starsza ambona, obrazy opowiadające o Arce Noego i Arce Przymierza. I sporo tam płyt nagrobnych zmarłych, którzy rządzili w tej wiosce, bogacili się i umierali.

Po roku 1910 we wsi powstała szkoła ewangelicka. W tym czasie również świątynia tamtejsza przestaje być katolicką i przechodzi na protestantyzm.

Oskar von Wenzel

W 1905 roku dobra w Wilczkowie zakupuje Oskar von Wenzel. Tajemniczy właściciel cieszył się swoim majątkiem do czasu zmian, które zaskoczyły ówczesny świat. W 1931 wioskę dopada kryzys, który zmienia wszystkie dotychczasowe zasady życia. Fortunę rozmieniono na drobne. Przybywali tu bez grosza przy duszy osadnicy z różnych stron. Wszędzie panoszył się głodny i przerażony Wielki Kryzys Światowy i Armia jego Bezrobotnych każdego dnia stawała się większa. Majątek w Wilczkowie został podzielony między przybyłych tam „za chlebem” chłopów z Meklemburgii. Oldenburgi i Brandenburgii.

Wówczas ważną rolę dla mieszkańców wioski odrywały niedalekie Malczyce. Tamtejsza stacja kolejowa była dla nich jedynym konkretnym łącznikiem ze światem, a cukrownia w Malczycach pozwalała im na przeżycie, zatrudniając mieszkańców Wilczkowa i skupując od nich ich uprawy.

We wiosce, w pięknym pałacu ciągle mieszkał Wenzel, choć nie był już tam panem. Obiekt ten był oszałamiający, położony przy malowniczym stawie, za którym rozciągał  się park krajobrazowy. Budynek skupiał na sobie uwagę. Jego majestat był niezaprzeczalny. To było prawdziwe cudo. 

Czasy ponownie zaczęły się zmieniać. Wojna zajęła miejsce wielkiego kryzysu. W pałacu urządziło się kilku ministrów III Rzeszy. Oskar jednak pozostał w swoim domu aż do śmieci. Pałac wysadzono w ostatnich dniach wojny i teraz zostało po nim to miejsce i kilka schodków z jego tarasu. A Oskar?

Splądrowany grobowiec Oskara

Niestety nie dotarłam do większej ilości informacji na temat ostatniego właściciela rezydencji w Wilczkowie. Ludzie z wioski opowiadają, że Wenzel podczas wojny mieszkał w pałacowych pomieszczeniach dla służby. Tropiąc jego historię, znalazłam go na wzniesieniu w parku niedaleko stawu. Grobowiec dawnego pana na Wilczkowie to dziś kupa gruzu. Miejscowi opowiadali nam, że w grobowcu spoczął wraz ze swoją córką i psem. 

Widok to był makabryczny, podsycony relacjami o tym miejscu, których słuchałyśmy z zapartym tchem. Przekazy ustne są niesamowicie interesujące…

„Poziom, który pamiętam, przykryty był płaskim dachem, już wtedy nie było zdobień na zewnątrz. Pamiętam, że wejście było schodami w dół przez kutą bramkę. Starsi ode mnie opowiadają, że w środku były metalowe trumny. Do dziś można zauważyć, że co niektórzy z mieszkańców okolicy mają w ogrodach ozdobne cokoły w tego miejsca, a ktoś opowiadał mi, że jego znajomy wyłożył sobie ściany swojej łazienki terakotą z krypty…”

Po wojnie, w latach siedemdziesiątych zdarzyła historia, która zadecydowała ostatecznie o losach tego mauzoleum. Ludzie odpowiadają, że podobno w grobowcu zatrzasnęło się dziecko jednego z pracowników PGR- u. Po tym wydarzeniu ktoś zadecydował, że krypta jest miejscem niebezpiecznym i należy ją zlikwidować. Rozerwano budowlę ciągnikami.

Okruchy przeszłości

Niedaleko nieistniejącego pałacu stoi dom. Na starych widokówkach widać go wyraźnie. Nie wiem, kto w nim mieszkał, ale skoro wybudowano go tak blisko rezydencji, nad brzegiem wody domyślam się, że również należał do Oskara. Może mieszkała w nim służba, a może ogrodnik…

Nieco dalej od terenu pałacowego stoi urocza willa. To dawny Dom Elizy.

Opowiadano nam również, że aleje parkowe przy nieistniejącym pałacu obsadzone były różami. Krzewy niezwykłej urody, o bordowym kolorze i cudownym zapachu. Podobno nadal można spotkać te kwiaty w ogrodach przydomowych na terenie tej miejscowości. 

Kilka budynków gospodarczych, staw, park, niebieski dworek przy drodze i dom ogrodnika oraz splądrowany grobowiec Oskara to wszystko, co zostało z czasów, kiedy to majętny komandor von Wenzel osiadł w Wilczkowie i wierzył, że jego dobra zostaną z jego rodziną na zawsze. Tymczasem świat o nim zapomniał, jego kości rozrzucono zapewne po parku podczas przeszukiwania grobowca. Wytworny pałac runął i dziś miejsce po nim jest nie do poznania.

Ludzie opowiadają, że nie jeden raz widziano nocą w Wilczkowie na drodze młodą dziewczynę ubraną w białą sukienkę, a obok niej psa. Kobieta pojawia się i rozpływa jak mgła. Splądrowany grobowiec Oskara to dawne jego miejsce spoczynku, które dzielił ze zmarłą córką i psem…

Czy wiesz drogi Czytelniku/Czytelniczko, że autorki bloga Nieustanne Wędrowanie są również autorkami książek? Poniżej zostawiamy Wam informacje na ten temat :). Tego co w treści swojej zawierają te publikacje, nie uświadczycie na tej stronie. Polecamy!

Artykuł zawiera autoreklamę