Opuszczony szpital kliniczny? Sprawdź, co zrobił z nim deweloper!
Wpisując w wyszukiwarkę Google wpiszemy frazę „opuszczony szpital kliniczny Wrocław”, w wynikach wyszukiwania wyświetlą się strony WWW, gdzie można znaleźć informacje o znajdujących się w nim oddziałach. Drążąc ten temat, w końcu trafi się także na numer telefonu do ośrodka. Jeśli ktoś zdecyduje się pod niego zadzwonić, sygnał się urwie — zupełnie jak w Silent Hillu. Szpital został opuszczony wiele lat temu.
Przeniesiono go do nowego budynku na ulicy Borowskiej. Zabytkowe mury miały się całkiem nieźle. Miejsce było pilnowane przez ochroniarzy. Dzięki temu trzymało się ono kupy i nie zostało rozbierane na części pierwsze przez wandali, złomiarzy i bezdomnych.
Opuszczony szpital we Wrocławiu: fakty historyczne
Szpital Fundacji Ojczyźnianego Związku Kobiet pod patronatem Augusty — cesarzowej Niemiec, królowej Prus i księżniczki saskiej — został założony w drugiej połowie XIX wieku. Gmach znajduje się przy ulicy Poniatowskiego (numery od 2 do 4). Zespół budynków zaprojektował Albert Graua. To ten sam architekt, który jest odpowiedzialny za zaplanowanie wielu intrygujących obiektów na terenie Wrocławia, w tym między innymi: Pałacu Ballastremów przy ulicy Włodkowica, budynków fundacji Heimannów (ul. Gdańska) i Frankla (ul. Ofiar Oświęcimskich), szpitala dla dzieci świętej Anny (ul. Gliniana), a także pawilonu dla zwierząt mieszczącego się we Wrocławskim ZOO i budynku synagogi usytuowanego w Kłodzku.
W latach 1929-1930 podjęto decyzję o rozbudowaniu tzw. Augusta Hospital we Wrocławiu. Tym razem posłużono się w tym celu projektem przygotowanym przez Ottona Kuhlmanna. Władze Rzeczypospolitej przejęły i uruchomiły szpital dokładnie 25 czerwca 1945 roku. Wówczas nadano mu funkcję Państwowego szpitala Klinicznego nr 3. W budynkach funkcjonowały cztery oddziały: chirurgii i chirurgii naczyniowej, angiologii oraz gastroenterologii. Budynki szpitalne były otwarte dla pacjentów aż do roku 2006, kiedy to wszystkie kliniki zostały przeniesione do nowoczesnego kompleksu przy ulicy Borowskiej
Był to urbex doskonały — ogromny, piękny i historyczny. Prawdziwa gratka dla wszystkich, których interesują opuszczone miejsca. Kiedy Urząd Miejski Wrocławia zrezygnował z możliwości kupienia zabytkowych budynków, Akademia Medyczna podjęła decyzję o wystawieniu ich na sprzedaż. Szpital pozostawał niechciany przez 10 lat. Kiedy nadzieja na to, że obiekt doczeka się rewitalizacji, powoli zaczęła umierać, znalazł się kupiec — Lokum Deweloper. Firma podjęła się trudnego zadania. Polegało ono na przebudowaniu szpitala na osiedle o nazwie Lokum Vena.
Wizualizacja obiektu na YouTube:
Tam, gdzie nowe i stare zaczynają się dogadywać
Deweloper postanowił, że spróbuje połączyć ze sobą możliwość życia w ścisłym centrum dużej metropolii, z opcją przebywania pośród zieleni, gdzie cisza i spokój rozpieszczają nawet najbardziej wymagających. Zamysł ten na myśl przywodzi projekt miast-ogrodów wedle którego zaprojektowano Szpital dla Psychicznie i Nerwowo Chorych w Lubiążu. Lokum Vena bez wątpienia jest jednym z ciekawszych osiedli w Polsce — zachowany w nim został idealny balans pomiędzy tym co stare, a tym co minimalistyczne i nowatorskie. W części zabytkowej Lokum Deweloper zaaranżował 90 mieszkań, z kolei w nowoczesnej zabudowie powstało 181 lokali mieszkaniowych.
Możesz odbyć wirtualny spacer po dzisiejszych wnętrzach budynku:
Estetyka tego wrocławskiego zakątka naprawdę zachwyca. W centralnej części osiedla znajdują się stylizowane ławki oraz latarnie zachowane w konwencji typowej dla XIX wieku. Przed dawnym szpitalem wybudowana została fontanna, która doskonale wpasowuje się w niezwykły krajobraz miejski, z którym mamy do czynienia przy ulicy Poniatowskiego. Okazuje się, że teren dawnego Szpitala Klinicznego nr 3 jest niezwykle atrakcyjny pod względem mieszkaniowym — znajduje się 11 minut od rynku, 15 od dworca PKP, 4 od Ogrodu Botanicznego, 5 od Ostrowa Tumskiego i po 10 minut od placów Dominikańskiego i Grunwaldzkiego.
Założycielka szpitala — Augusta Maria Ludwika Katarzyna Wemaru-Eisenach
We krwi Augusty płynęła błękitna krew, a jej tytuły można by wymieniać bardzo długo. Szlacheckie urodzenie nie dało jej jednak szczęścia. Kobieta pozostawała na skraju załamania nerwowego niemalże przez całe życie, które było jednym wielkim pasmem nieszczęść.
Przyszły małżonek Cesarzowej Niemiec został jej przedstawiony, gdy ta miała zaledwie 15 lat. Książę Wilhelm Hohenzoller szanował swoją żonę, często podkreślając to, iż jest ona bardzo bystra, ale jednocześnie zwracał uwagę na fakt, iż Augusta była znacznie brzydsza od swojej siostry, która z kolei została wydana za brata Wilhelma.
Małżeństwo to było zaaranżowane i miało znaczenie polityczne. Pan Młody wszystkie swoje uczucia ulokował w Elizie Radziwiłłównie. Miłość była w pełni odwzajemniona. Młodzi zakochani nie mogli pozwolić sobie na oficjalny związek, ponieważ byłby to prawdziwy mezalians. Eliza nie miała odpowiedniego pochodzenia. Rodzina Radziwiłłów dołożyła wszelkich starań, aby udowodnić, że ich ród jest równym Hohenzollerom. Spod ziemi wyjęto niemalże wszystkie argumenty, które mogły być dowodem w tej sprawie, między innymi były to: koronacja Barbary Radziwiłównej, małżonki z Bożej łaski króla Polski Zygmunta II Augusta, rodzinne powinowactwa z księżnymi Anną i Ludwiką z Radziwiłłów, a także szlacheckie pochodzenie matki samej Elizy — księżniczki Luizy z Hohenzollerów. Niestety, wszystkie te próby spaliły na panewce. Eliza zmarła niezamężna, kilka lat po zakończeniu swojego związku z ukochanym Wilhelmem. Gruźlica, na którą zachorowała, okazała się dla niej śmiertelna.
Żoną Wilhelma została więc Augusta Wemaru-Eisenach. Nie zapomniał jednak o swojej wielkiej miłości. Cała ta sytuacja prowadziła do tego, że Augusta padała ofiarą notorycznej zdrady. Było to bolesne o tyle, że saska księżniczka była zakochana w swoim mężu po uszy i miała ogromną nadzieję, że ich wspólne pożycie będzie szczęśliwe. Małżonkowie doczekali się dwójki dzieci — Fryderyka III i córki Ludwiki Marii Elżbiety. Jakby nieszczęść w życiu Augusty było mało, musiała ona pochować swojego syna oraz męża, obaj zmarli 1888 roku, na dwa lata przed śmiercią niemieckiej cesarzowej. Wśród jej osobistych tragedii trzeba by również wymienić fakt, iż poroniła ona dwójkę dzieci. Wszystkie te zdarzenia skutkowały tym, że Augusta zapadła na depresję z epizodami maniakalnymi.
Ocalony od zapomnienia
Szpital we Wrocławiu, który został ufundowany przez Augustę, podobnie jak ona sama, przeszedł etapy porzucenia i samotności. Choć takie sformułowania nie wszystkim muszą pasować do opisu budynku, to ja uważam je za niezwykle trafne. Eksplorując Dolny Śląsk, nauczyłam się darzyć zabytki prawdziwą miłością. Mimo iż lubuję się w zwiedzaniu opuszczonych obiektów, zawsze cieszę się, gdy znajduje się ktoś, kto potrafi ocalić je od zapomnienia i zapobiega ich popadaniu w ruinę.
Kiedy kilka lat temu spacerowałam po terenie szpitalnym na Poniatowskiego, nie przypuszczałam, że miejsce to zostanie przerobione na nowoczesne osiedle. Spodziewać się mogłam absolutnie wszystkiego, ale nie tego konkretnie. Lokum Deweloper nadał temu miejscu nowe znaczenie. I całe szczęście — bo ściany opuszczone przez ludzi, nawet jeśli znajdują się pod stałą ochroną, prędzej czy później padają ofiarą wilgoci i pleśni, ich dachy niszczeją, później przeciekają, aż w końcu wszystko się zawala lub zostaje celowo spalone.
